When life gives you lemons, demand chocolate!

Daar zit ik dan; mijn laatste post is al meer dan 8 jaar geleden. 

Maar Manon, heb je in de tussentijd dan niets gedaan of van je af geschreven? Ja natuurlijk wel. Alleen die dingen staan in handgeschreven schriftjes of op andere social media. 

Heel eerlijk, ik was een tijdje vergeten dat ik dit blog had. 

De gebeurtenissen van de laatste paar maanden hebben me weer naar mijn blog gestuurd. 

Lang verhaal kort?

Sinds November 2022 zit ik bij huis met een burn-out en ik heb meerdere totale mentale inzinkingen gehad in de afgelopen drie jaar, en een diagnose ADHD gekregen (zóveel vallende kwartjes). 
Ik heb reintegratie trajecten doorlopen, psychologische trajecten doorlopen en had het idee weer enigszins op de terugweg te zijn en was zelfs 5 uur per week vrijwilligerswerk bij de lokale bibliotheek aan het doen. 

Manon, dat klinkt als de weg vooruit! 

Yep... was het ook.. 

Maar ik heb onrust in mijn ziel (lekker zweverig, but that's me). En ik voelde me eigenlijk nooit echt lekker thuis in mijn woning in Raalte. 
De afgelopen jaren ging de buurt ook wat achteruit, autobranden, vuurwerk al vanaf oktober, anonieme dreigbrieven en zelfs politie aan de deur omdat ik niet voor mijn honden zou zorgen (degene die dat nodig vond mag overigens al mijn dierenartsrekeningen hebben hoor..). 

En daarbij, ik was al sinds oktober 2024 met het UWV in de clinch over een WIA aanvraag. De verzekeringsarts was van mening dat ik prima fulltime kon werken, ondanks dat er aangeleverde documenten waren dat mijn belastbaarheid zeer beperkt was en de arts zelf ook had opgemerkt dat mijn mentale capaciteiten na ongeveer een half uur gesprek ook zeer achteruit waren gegaan. 
Het was zelfs dusdanig overduidelijk dat tijdens het opvolgende gesprek met de arbeidsdeskundigen, deze heren meteen zeiden: "jij moet bezwaar aantekenen". 
En man man man, dat brengt je dan een hoop gedoe en stress.

Hoe dan ook, afgelopen juli kreeg ik het zo op mijn heupen (geholpen door de constant krijsende kinderen van de buren) en besloot ik op zoek te gaan naar een andere, kleinere woning.
Wat moet ik immers in mijn eentje in een eengezinswoning met drie slaapkamers en een zolder over de gehele oppervlakte van de woning? En meer dan 200m2 tuin? 
Tuurlijk de tuin vond ik ergens heerlijk, maar ik had toen ik gezond was al amper de energie om het allemaal bij te houden, en met de burn-out erbij was het gewoon niet meer te doen. 

Het verliep allemaal heel veel sneller dan verwacht en in plaats van ergens in oktober/november een kleinere woning te vinden, had ik 11 augustus al de sleutels van mijn nieuwe woning. 
Een appartement begane grond in Olst, met een klein patio terras aan de achterkant en een slaapkamer. 

De verhuizing was erg pittig en triggerde de eerste terugval in mijn burn-out herstel. Maar afgezien van vooral heel erg moe te zijn, had ik niet het idee dat het lang zou duren voor ik me weer wat beter zou voelen. 

Vol goede moed ging ik in overleg met mijn psychologische ondersteuning wederom een nieuw ADHD medicijn proberen in de hoop wat rust in mijn hoofd te kunnen krijgen. 
Tja.. helaas.. Dit medicijn dat ik kreeg, heeft me juist helemaal gesloopt. Fysiek en mentaal. 
Na drie weken gedacht te hebben een soort van griepje onder de leden te hebben en mentaal helemaal af te zakken, besloten te stoppen met dat middel. 
De eerstvolgende dagen ging het exponentieel beter, dus ik had goede hoop. 

Helaas.. Mijn lichaam dacht daar anders over. Want naast de ADHD, burnout en andere stress gerelateerde onzin die door mijn lijf en hoofd gierden, waren mijn hormonen ook op oorlogspad. 
Twee jaar geleden is een van mijn eierstokken verwijderd nadat er voor de 3e keer een cyste van een kleine 12cm zich had ontwikkeld. 
Waar in eerste instantie het erop leek dat alles aan het stabiliseren was, kwamen na een paar maanden de cyclistische problemen opzetten. Gedurende de tijd verstreek was ik elke maand een week lang steeds somberder, en had ik steeds meer pijn. 
Om uiteindelijk een week nadat ik gestopt was het het ADHD medicijn, mij volop de goot in te schoppen. 
Ik was dusdanig van het paadje dat ik m'n moeder heb gebeld en zij een dag later meteen in de auto is gesprongen om naar mij toe te komen. 

In dezelfde periode (lees exact dezelfde week), werd mijn psychologische hulp afgerond en werd mijn inzinking gezien als een normale reactie op het wegvallen van hulplijnen. 
En ik had gelukkig die week ook een consult in het ziekenhuis en kon ik beginnen met bio-identieke hormonen, om mijn hormoonspiegels op peil te krijgen en in balans te houden. 

In mijn nieuwe woonplaats had ik het geluk een nieuwe huisarts te mogen bezoeken, en zij en haar assistententeam heeft mij ontzettend goed opgevangen. 
Er zijn nieuwe hulplijnen ingezet, o.a. psychosomatische fysiotherapie, een verwijzing voor nieuwe psychologische ondersteuning en ze houden vinger aan de pols. 

Oh maar Manon, dat klinkt alsof je op de juiste plek bent beland en je weer de goede kant op kon gaan. 

Zou je denken he? Helaas dacht mijn lichaam er anders over. 

Na een kleine 5,5 week is mijn moeder weer teruggegaan naar haar woning in Spanje, en leek het ook best goed te gaan met me. 

Tot twee dagen later mijn lichaam bedacht dat paniek- en angstaanvallen haar nieuwe hobby waren. Vreemd genoeg stond mijn hoofd er relatief los van.

Weer flink wat heen en weer gebeld met de huisartspraktijk en door de aankomende feestdagen waren er natuurlijk veel meer mensen die nog even snel een afspraak wilden. 
Ik had nog medicijnen voor rust en die mocht ik innemen en ik kon 's middags last minute bij de (nieuwe) POH GGZ terecht. Een dag later had ik nog telefonisch even contact met de huisarts en met haar afgesproken dat de assistenten gedurende de feestdagen af en toe even zouden inchecken en dat na de feestdagen wat vaker de POH GGZ gezien kon worden, totdat de nieuw verwezen psychologische ondersteuning gestart kon worden. 

Klinkt fijn he? Vond ik ook! En ik had ook best het idee wat tot rust te kunnen komen. 
De dag erna was ik ook al wat ontspannender en had zelfs het idee dat mijn lichaam eindelijk wat aan het kalmeren was. 

Tja, ik zou ik niet zijn als mijn lichaam niet de dag erna had bedacht om gewoon in een keer ALLE opgebouwde stress en spanning van de laatste jaren los te laten. 
Ik werd wakker met een gevoel alsof ik een mega dosis spierverslappers had gehad. Ondanks het slappe gevoel toch maar even met de honden een blokje om, maar voordat ik thuis was begon ik ineens te kokhalzen en bij thuiskomst spuugde ik mijn ontbijt eruit. 
Het leek me toen geen goed idee om achter het stuur te stappen, dus appte dat naar mijn reintegratiecoach met een verontschuldiging. 

Ondertussen had ik ook al een paar dagen nauwelijks iets kunnen eten, veel misselijk en letterlijk alles stond me tegen. Dus ik leefde (net als een maand eerder voordat mijn moeder bij mij was) op bouillon, cupasoup en bananen. 

Na anderhalve dag slap ontspannen te hebben gewisseld tussen bank en bed, begonnen de paniekaanvallen weer. 
Natuurlijk was het weekend, dus ik kon de huisarts niet bereiken. Na een aantal keren de huisartsenpost gebeld te hebben mocht ik dan toch maar even langskomen. 
Maar hoe dan? Want ja, rustmedicatie + auto is een No Go. 

Ik ben voor mezelf een hele grote drempel overgestapt en heb mijn achterneef gebeld. Ondanks dat we elkaar al weer anderhalf jaar niet of nauwelijks hadden gesproken, kwam zijn vrouw mij ophalen om naar de huisartsenpost te gaan. 

Bij de huisartsenpost kreeg ik het advies om met de rustmedicatie een spiegel op te bouwen en ik kreeg tabletten om beter te kunnen slapen. Want gemiddeld 3,5 a 4 uur per nacht doet een mens ook niet goed. 

De rest van die dag ging eigenlijk best goed, maar in de nacht ging het weer flink mis. Ik werd rond 4u wakker en nu was niet alleen mijn lichaam in paniek, maar deed mijn hoofd ook lekker mee. 
Na alle mogelijke hulplijnen te hebben gebeld die in mij opkwamen (huisartsenpost, 112 ambulance en 113 - op aanraden van huisartsenpost en ambulance dienst) en eigenlijk van het kastje naar de muur te werden gestuurd, de politie gebeld. 
Die hebben me aan de lijn gehouden en waren rond 6u bij mij. Zij hebben voor mij de crisisdienst gebeld; al het andere was immers dicht vanwege de naderende feestdagen. 
Bij de crisisdienst kon ik 's morgens op gesprek komen en ik vroeg mijn achternicht of zij mij weer wilde brengen. 

Bij de crisisdienst heb ik nu twee afspraken gehad, en zij hebben mij andere medicatie om te slapen gegeven. 
Daarnaast hebben ze elke dag even telefonisch contact gezocht om in te checken. 
Sinds ik die nieuwe slaapmedicatie heb gekregen, gaat het elke dag een beetje beter. 
Het is ontzettend bijzonder wat slecht slapen met een mens kan doen en hoe je dan kunt opleven van een goede nacht. 

Dankzij het crisisteam en mijn achterneef en nicht, ben ik de kerstdagen relatief goed doorgekomen en met behulp van de TOP2000 blijft het nu elke dag een beetje beter gaan. 

In februari heb ik dan de intake voor de nieuwe psychologische hulp die eind november is aangevraagd, en tot die tijd houdt de crisisdienst contact. 

Na oud en nieuw kan het "normale" ritme weer wat op gang komen, met mijn reintegratie, de psychosomatische fysiotherapie, de ambulante begeleiding en waarschijnlijk aanvullend de POH GGZ. 

7 januari heb ik eindelijk de hoorzitting van het UWV aangaande de bezwaren die het afgelopen jaar zijn ingediend tegen hun rapporten en beslissingen. Gelukkig kon de Verzuimspecialist (bedrijf in Zwolle, aanrader als je hulp nodig hebt met het UWV) er voor zorgen dat alle bezwaren gebundeld zijn, zodat ik maar een keer naar het UWV hoef voor die hoorzitting. 
En eigenlijk maakt het me niet meer zoveel uit wat er uit die hoorzitting komt, of ik wel of geen WIA krijg toegewezen. 
Voor mij is het belangrijkste dat er erkenning komt voor mijn klachten en dat ze kunnen erkennen dat er fouten gemaakt zijn in de rapporten. 
Het hele traject met het UWV heeft me zo ontzettend veel stress bezorgd, en er is daar niemand die daar bij stilstaat. Wat zo'n traject met mensen doet en welk effect een beslissing van een willekeurige medewerker bij het UWV met een client doet. 

Het lijkt de goede kant op te gaan, elke dag gaat een klein beetje beter. 

Hoe graag ik ook wil, voorlopig ben ik er nog niet. Ik kan heel hard weer aan het werk willen en me weer nuttig willen voelen voor de maatschappij, maar ik ben niet voor niets in de burn-out beland. Men zegt dat je net zolang moet herstellen van een burn-out, als dat het geduurd heeft om de burn-out op te bouwen. Volgens mij kan ik dan mijn borst wel nat maken. 
Voor mij is het in ieder geval zeker, dat ik geen fulltime job meer wil. Ik leef niet om te werken, maar ik werk om te leven. 
Mijn doel is om me weer maatschappelijk nuttig te kunnen maken, me in te kunnen zetten voor anderen en daarnaast zelf weer te kunnen leven in plaats van bestaan. 
Hoe dat eruit zal gaan zien weet ik nog niet, ik hoop dat de komende maanden (hopelijk geen jaren) uit te kunnen vinden. 
Wat ik wel geleerd heb de afgelopen maanden, is het volgende: Je hoeft niet alles te doen, je mag rust pakken, je mag een dag gewoon in je pyjama blijven rondlopen en stinken op de bank, je hoeft niet elke minuut van de dag voor anderen klaar te staan of op anderen te reageren. Wees lief voor jezelf, als je zin hebt in chocolade of een saucijzenbroodje, doe dat lekker. Heb je zin om even heel hard mee te zingen met dat ene liedje, doe dat dan vol overgave. 
Zoek de dingen waar je positieve energie van krijgt, waar je je goed bij voelt, waar je ongeneerd jezelf kunt zijn. En neem wat afstand van de dingen waar je geen positieve energie van krijgt, of waardoor je het idee hebt dat je jezelf verliest of dat het je herstel niet ten goede komt. 

Dus ik kan je aanraden, "when life gives you lemons, demand chocolat" want iedereen verdiend het om gehoord, gezien en serieus genomen te worden. En een beetje zelfzorg is belangrijk,