Lieve papa

Ik zou over  een hoop dingen kunnen schrijven. Mijn relatie die voorbij is, mijn nieuwe huisje, mijn vakantie naar Finland. Maar eigenlijk het enige waar ik nu over wil schrijven is over mijn held die niet meer is.
Mijn vader...

Ik heb hier al eens eerder geschreven over het feit dat hij ziek was, niet heel uitgebreid maar wel vermeld zeg maar.
Begin deze maand is het onvermijdelijke gebeurd, de ziekte waar hij twee jaar lang tegen gestreden heeft en waarbij hij nog zo vol hoop zat dat hij het zou overleven, heeft toch gewonnen.
De dag nadat ik terugkwam van vakantie is hij overleden.

Toen ik woensdag 's avonds landde op Schiphol vroeg ik mij af of ik niet gewoon beter door kon rijden naar Friesland. Ik wist al dat het erg slecht met hem ging, hij had al morfine, er was al een pomp geïnstalleerd en hij ging heel snel achteruit. Maar ik heb het niet gedaan, want doorrijden had betekend dat ik pas 's avonds laat om een uurtje of 11 daar aan zou komen.
Ik ben naar huis gereden en ik had voor de donderdag een hoop afspraken staan, met de intentie om dan vrijdag en zaterdag bij mijn vader te kunnen doorbrengen.
Eenmaal thuisgekomen kreeg ik een appje van  mijn vader zijn vriendin, mijn stiefmoeder, dat het echt echt heel slecht met hem ging en dat ik beter donderdag's zou kunnen komen.
Donderdagochtend heb ik meteen afspraken afgezegd, die ik kon afzeggen en had er nog twee die ik moest afwachten. Eentje heb ik er uiteindelijk nog afgezegd om een uur of 12, de andere heb ik gebeld en die zou meteen komen.
 Om 13.45 uur 's middags kon ik eindelijk in de auto stappen en ben naar Friesland gereden.  Ik was nog niet eens halverwege toen ik werd gebeld door mijn stiefmoeder.
Ik was te laat, hij was al overleden.

Er ging van alles door me heen, half hysterisch huilend ben ik naar de rechterbaan gegaan achter een vrachtwagen blijven hangen en heb de eerste afrit naar een pompstation genomen. Gelukkig was dat nog geen kilometer verderop.

Ik heb ook meteen mijn ex gebeld, die nog op vakantie in Frankrijk was en heb een half uur aan de telefoon zitten huilen.

 Ik was te laat, ik heb geen afscheid meer kunnen nemen, ik heb hem niet kunnen zeggen hoeveel ik nog van hem hield en nog steeds houd. Ik heb hem niet meer kunnen vertellen hoe mooi mijn vakantie was en hoe trots ik op hem was dat hij het zo lang vol hield met deze rot ziekte.
Ik heb hem niet meer kunnen zeggen hoe ik bewonderde hoe hij ermee omging. Alle kleine strohalmpjes vastpakken, alle mogelijke middelen proberen om maar te zorgen dat die kanker weg zou gaan.
Zo positief en vol humor tot het allerlaatste moment, vastklampen aan het leven en niet los willen laten.
Maar ook heel veel pijn, heel veel pijn wat hij niet liet zien om ons er maar niet mee te belasten.

Mijn held, mijn vader, mijn rots in de branding,  mijn beschermer, en degene bij wie ik altijd terecht kon. Voor een goed gesprek, voor advies, voor een knuffel.

Ik ben geen gelovig mens, zo heb je me niet opgevoed.  En dat vind ik ook helemaal niet erg. Maar ik hoop dat er een plek is waar je nu bent, met oude vrienden, collega's, familie. Met wie je nu de Bourgondiër kunt zijn die je bij ons ook altijd was. Levensgenieter, lekker eten, whisky drinken en gezellig samenzijn.

 Lieve papa, ik hoop dat je trots op me bent, zoals ik trots op jou ben. Ik hou van je.