Hoe ga ik beginnen? Het is meer dan 3 jaar geleden dat ik een blog heb gepost..
Nu gaan we langzaam richting 2018 en er is zoveel gebeurd en het is hoog tijd dat ik de dingen weer van mij af schrijf.
Het meeste wat er te vertellen valt begint in de zomer van 2015, toen ik met een vriendin naar Graspop Metal Meeting in Belgie ging. Via een gezamelijke vriendengroep een ontzettend leuke gozer leren kennen.
Na wat terughoudendheid van mijn kant en ontzettend lieve versieracties van hem uiteindelijk een relatie gekregen, zo'n maand later.
De mooiste versiertruc was toen mijn telefoon op het festival steeds leeg liep. Hij had een campingplek met stroom en bood aan om mijn telefoon op te laden voor mij. Omdat ik niet wilde dat ik gebeld zou worden en hij daardoor gestoord zou worden zette ik mijn telefoon uit. Waarop ik van hem de opmerking kreeg "Mag ik je nummer niet?".
Vanwege een inside joke die ik met mijn vriendin had kwam de opmerking dat zij mijn nummer wel aan hem wilde verkopen voor een fles wodka, waarna zij aanvulde dat chocolade ook goed was.
De volgende dag rond een uurtje of 13.00 kwamen we hem weer tegen op het festivalterrein. Hij gaf met een grote grijns mijn telefoon terug en trok vervolgens een doos bonbons tevoorschijn.
Achteraf bleek dat hij niet alleen met de bus naar de dichtstbijzijnde stad (niet het naastgelegen dorp, nee de dichtstbijzijnde stad!) was gegaan om bonbons te kopen bij Leonidas. Dus ook niet eens gewoon de eerste de beste goedkope supermarkt reep. Nog wat later hoorde ik zelfs dat hij de wekker ervoor had gezet!
Natuurlijk was die actie mijn telefoonnummer waard.
Na het festival hebben we een paar keer afgesproken en na ongeveer een maand had ik er genoeg vertrouwen in om het een relatie te noemen en het "facebook-official" te maken.
Rond die tijd zat ik al niet heel lekker in mijn vel vanwege mijn werk. Veel stress, dubbele functie en niet het gevoel gewaardeerd te worden om wat je doet.
Op een gegeven moment kwam de mededeling dat ik 5 dagen in de week naar Rotterdam zou moeten voor een project. Aangezien ik al niet lekker in mijn vel zat aangegeven dat ik liever één dag in de week vrij zou zijn.
Met moeite ging mijn manager daarmee akkoord en zo gebeurde het dat ik één dag in de week op kantoor was om alle dingen daar te regelen, vervolgens drie dagen naar Rotterdam moest voor het project en op vrijdag vrij was.
Omdat ik het niet zag zitten om drie dagen in de week heen en weer te rijden tussen Zwolle en Rotterdam met moeite een hotel kunnen regelen met het werk.
Op donderdagavond reed ik dan terug naar Deventer, omdat mijn vriend zo lief was om de zorgen voor mijn hondje Gimly op zich te nemen voor de tijd dat ik in Rotterdam zat.
Met de vrijdag vrij was het natuurlijk ook vreselijk makkelijk om in Deventer te blijven en dan ook het weekend daar door te brengen.
Op maandag ging ik dan weer terug naar Zwolle om daar ook te slapen, aangezien de aansluiting met de A28 veel soepeler was. Maandag's kwam dan mijn vriend naar Zwolle om daar samen te eten.
Dit ging zo door tot het einde van het jaar.
Samen zouden we naar Finland op vakantie. Finland, mijn thuis, de plek waar ik mij altijd zo gelukkig voel.
Op de eerste dag van mijn vakantie kreeg ik al appjes van het werk omdat zogenaamd niks was afgerond. Ik was de dag ervoor dik een uur langer doorgewerkt dan de rest om alles netjes af te ronden en had ook netjes iedereen ingelicht over de zaken die ze moesten weten.
Op de maandag erop was ineens iedereen alles vergeten en kreeg ik een shitstorm aan gezeur over mij heen. Ook de tweede dag ontving ik nog allerhande appjes met verwijten en kritiek.
Geen lekker begin van de vakantie dus.
Mede daardoor en alle stress die ik al had heb ik niet van mijn vakantie kunnen genieten. We hebben best veel dingen van mijn / onze bucketlist af kunnen strepen, waaronder het noorderlicht zien.
Maar ik was er maar half bij en heb er niet van kunnen genieten. Als ik er nu aan terugdenk is het maar een vage herinnering.
Net geland op Schiphol belde ik mijn vader, die had 's morgens al gevraagd wanneer we terug zouden zijn zodat hij even kon bellen. Omdat ik vermoedde dat er iets aan de hand was besloot ik al te bellen op het moment dat we de Aankomsthal uit liepen en naar de parkeerplaats terug onderweg gingen.
Toen kwam het vreselijke nieuws dat er een tumor was gevonden in zijn lever.
Gelukkig hadden we de dag erna gepland om naar hen toe te gaan dus we konden even bijpraten.
Toen op maandag mijn auto niet wilde starten, ik had gemeld dat ik iets later op het werk zou zijn daardoor en een dusdanig belachelijke respons van mijn manager had gehad stortte ik in.
Ik stond te huilen op de parkeerplaats toen mijn vriend mij naar binnen stuurde om even te kalmeren.
Dat was het moment dat ik het genoeg vond. Ik heb de huisarts gebeld en mij ziek gemeld op het werk.
Dit leidde uiteindelijk tot een ziekmelding van 6 maanden waarna ik ontslag met wederzijds goedvinden kreeg.
Ik kon hierdoor kalmeren, tot rust komen en op zoek naar een betere werkomgeving.
In die tijd was ik alleen maar in Deventer, kwam hooguit één keer per week in Zwolle. Eerst om de vissen te voeren en uiteindelijk heb ik die maar meegenomen en kwam ik alleen nog voor de post in Zwolle.
Het besluit om te gaan samenwonen was daarna ook vlot gemaakt. Het ging goed tussen mijn vriend en mij en ik was alleen maar in Deventer. De huur opzeggen in Zwolle was dan ook financieel een logische keuze.
Ondertussen hadden we al het nieuws gehad dat de tumor van mijn vader niet operabel was omdat er uitzaaiingen in de buikwand waren gevonden en hij over zou gaan op chemotherapie. De prognose die de artsen hem gaven was 7 maanden tot een jaar.
Al vrij snel had ik een nieuwe baan waar ik me ook best op mijn gemak voelde. We gingen weer naar Graspop en namen een korte vakantie naar Zuid-Frankrijk.
Ondertussen was ik nog steeds niet helemaal bijgekomen van mijn burnout. Want dat is het uiteindelijk geworden.
In de loop van de periode dat ik thuis zat ging het al niet heel soepel tussen mij en mijn vriend. Niet dat we ruzie hadden, maar op relatie gebied waren een aantal dingen die niet lekker liepen. Door mijn burnout was ik heel erg veel moe en liet mijn lichaam nog meer dingen te wensen over.
Door mijn negatieve buien kon de sfeer in huis niet altijd even prettig zijn.
Einde van de zomer van 2016 gingen we de benedenverdieping verbouwen en begon ik met motorrijlessen.
Ik hoopte dat ik op tijd mijn rijbewijs zou hebben zodat ik, mits mijn vader zich goed zou voelen, het jaar erop met mijn vriend mijn vader zou kunnen verrassen met de Elfstedentocht op 2e Pinksterdag. Dat hadden ze afgesproken met elkaar, dat als mijn vader zich nog goed zou voelen mijn vriend hij samen de tocht zouden doen op de motor.
De verbouwing kwamen we aardig door, maar met mijn motorrijlessen ging het niet zo goed. ik was absoluut niet zeker op de motor, had moeite om passende kleding te vinden op de rijschool voorafgaand aan de les waardoor het vaak een gehaast was.
Op een gegeven moment heb ik besloten om een winterstop in te lassen en weer te beginnen als ik mijn eigen kleding had.
Tussen mij en mijn vriend ging het steeds minder goed. We leefden meer als broer en zus naast elkaar en hadden nauwelijks nog fysiek contact.
Ook een aantal minivakanties die we hadden gepland hielpen niet en zorgden enkel voor wederzijdse frustratie.
In het dagelijks leven gingen we prima met elkaar om en we hadden ook eigenlijk geen ruzie, maar op fysiek vlak kon je het geen relatie meer noemen.
Vanaf Januari 2017 begon mijn vader erg af te vallen en begon je echt te zien dat hij ziek was. Tot die tijd kon je het niet aan hem zien.
Het is dan ook nog erg makkelijk om als een struisvogel je kop in het zand te steken. Maar vanaf het moment dat het te zien is, komt de realiteit hard binnen.
Een aantal keren kwamen we bij hem op bezoek en dan schrokken we heel erg door de grote verandering die er dan had plaatsgevonden.
In maart hebben mijn vriend en ik al uitgesproken dat het echt niet goed ging tussen ons en dat we het nog een keer gingen proberen.
Ik heb toen een week lang gehuild omdat ik door mijn schuld mijn relatie naar de knoppen zag gaan.
Daarop heb ik besloten om (weer) professionele hulp te zoeken.
Na een paar gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts heb ik me aangemeld bij een particuliere GGZ organisatie die hopelijk zou kunnen helpen.
Nu zijn we bijna in augustus, heb het eerste intake gesprek bij de psychiater (de psycholoog was ziek) gehad.
Daar kwam uit dat ik chronisch depressief ben al dan niet met een PTSS erbij, en zijn er antidepressiva voorgeschreven.
Diezelfde avond barstte de bom thuis en hebben mijn vriend en ik besloten dat het zo echt niet langer kon en de knoop doorgehakt.
Tegelijkertijd gaat het steeds slechter met mijn vader en mag ik blij zijn met alle tijd die ik nog met hem kan doorbrengen.
Ik ben al dik een week bijna alleen maar aan het huilen. Voel me schuldig dat mijn vriend zich zo slecht voelt door alle negativiteit die ik mee heb gebracht. Hij heeft anderhalf jaar lang geprobeerd om mij uit het dal te trekken en dat heeft hem zoveel gekost dat hij nu simpelweg op is. Leeg, niet meer de blije bijna euforische enthousiaste jongen die zijn wekker zette om bonbons te halen om mijn nummer te krijgen.
Ik kan het alleen maar met hem eens zijn dat deze situatie niet gezond is, voor ons beiden niet. Doordat hij zo leeg en op is, begon hij mij steeds meer te ontwijken en af te wijzen. Daardoor ging mijn al extreem lage zelfvertrouwen nog verder naar beneden en werd ik alleen maar negatiever.
Doordat alles nu in een keer komt voel ik mij al dik een week extreem somber. Soms heb ik het gevoel dat ik de wereld niet meer aan kan en wil ik het liefste gewoon verdwijnen. Als een klein natuurkundig element dat gewoon ineens niet meer bestaat.
Ik mag volgende week afrijden voor mijn deel 1 van het motorrijbewijs en ik hoop vreselijk dat ik het red. Mijn diepste wens nu nog is dat mijn vader nog kan meemaken dat ik legaal op de motor rijdt.
Daarnaast ben ik dus op zoek naar een nieuwe woning en hoewel mijn, wel nu ex dus, ontzettend behulpzaam en lief is en mij overal in steunt, kan deze situatie gewoon niet al te lang doorgaan.
Voor mij en ook voor hem is het beter als we allebei onze eigen wegen in kunnen slaan.
Na mijn examen aankomende week begin ik met de antidepressiva en ik hoop ook dat ik mij daarmee snel beter zal voelen. Zoals ik mij nu voel, en zoals ik mij de afgelopen jaren heel vaak heb gevoeld, dat houd ik niet lang meer vol.
Ik wil eindelijk eens van mijn gebrek aan zelfvertrouwen, mijn wantrouwen naar de mensheid af en mijn gevoel van eigenwaarde op een normaal niveau krijgen.
Ik wil gewoon eindelijk eens gelukkig zijn.
Hoewel ik ooit dacht eindelijk de ware te hebben gevonden en mij echt oud zag worden met mijn vriend van de afgelopen twee jaar, heb ik dat nu te grabbel gegooid door mijn negativiteit en depressie.
Ik hoop dat hij snel weer zichzelf is en van het leven kan genieten en ik hoop dat ik ook ooit van het leven kan genieten.
Ik weet dat er nog een hele moeilijke periode aan zit te komen en ik hoop echt dat ik mij goed genoeg kan houden om die periode met opgeheven hoofd te doorstaan.
Ik moet wel, voor mijn vader en de korte tijd die ons samen nog rest.
En daarna... daarna weet ik het niet.
Ik verwacht dat ik veel alleen zal zijn, veel vrienden heb ik niet en die paar die ik heb zijn ver weg. Ik ga een intensief behandelingstraject in met de psycholoog en de psychiater en ik hoop echt dat dat nu eindelijk overal verandering in zal brengen.
Er is nog wel een ding wat ik van mijn hart moet. En dat is dat ik zo ontzettend dankbaar ben voor de liefde en geborgenheid die ik van mijn ex en zijn familie heb gekregen. Zo'n lieve schoonfamilie heb ik nog nooit gehad en dat geeft mij een heel klein beetje hoop.
Ondanks dat ik nu de toekomst nog erg zwart zie, hoop ik dat ik dankzij hen toch een beetje vertrouwen in de wereld kan houden en dat ik ooit weer zo'n lieve familie als zij mag tegenkomen en daar deel van mag uitmaken.
