Ik zou over een hoop dingen kunnen schrijven. Mijn relatie die voorbij is, mijn nieuwe huisje, mijn vakantie naar Finland. Maar eigenlijk het enige waar ik nu over wil schrijven is over mijn held die niet meer is.
Mijn vader...
Ik heb hier al eens eerder geschreven over het feit dat hij ziek was, niet heel uitgebreid maar wel vermeld zeg maar.
Begin deze maand is het onvermijdelijke gebeurd, de ziekte waar hij twee jaar lang tegen gestreden heeft en waarbij hij nog zo vol hoop zat dat hij het zou overleven, heeft toch gewonnen.
De dag nadat ik terugkwam van vakantie is hij overleden.
Toen ik woensdag 's avonds landde op Schiphol vroeg ik mij af of ik niet gewoon beter door kon rijden naar Friesland. Ik wist al dat het erg slecht met hem ging, hij had al morfine, er was al een pomp geïnstalleerd en hij ging heel snel achteruit. Maar ik heb het niet gedaan, want doorrijden had betekend dat ik pas 's avonds laat om een uurtje of 11 daar aan zou komen.
Ik ben naar huis gereden en ik had voor de donderdag een hoop afspraken staan, met de intentie om dan vrijdag en zaterdag bij mijn vader te kunnen doorbrengen.
Eenmaal thuisgekomen kreeg ik een appje van mijn vader zijn vriendin, mijn stiefmoeder, dat het echt echt heel slecht met hem ging en dat ik beter donderdag's zou kunnen komen.
Donderdagochtend heb ik meteen afspraken afgezegd, die ik kon afzeggen en had er nog twee die ik moest afwachten. Eentje heb ik er uiteindelijk nog afgezegd om een uur of 12, de andere heb ik gebeld en die zou meteen komen.
Om 13.45 uur 's middags kon ik eindelijk in de auto stappen en ben naar Friesland gereden. Ik was nog niet eens halverwege toen ik werd gebeld door mijn stiefmoeder.
Ik was te laat, hij was al overleden.
Er ging van alles door me heen, half hysterisch huilend ben ik naar de rechterbaan gegaan achter een vrachtwagen blijven hangen en heb de eerste afrit naar een pompstation genomen. Gelukkig was dat nog geen kilometer verderop.
Ik heb ook meteen mijn ex gebeld, die nog op vakantie in Frankrijk was en heb een half uur aan de telefoon zitten huilen.
Ik was te laat, ik heb geen afscheid meer kunnen nemen, ik heb hem niet kunnen zeggen hoeveel ik nog van hem hield en nog steeds houd. Ik heb hem niet meer kunnen vertellen hoe mooi mijn vakantie was en hoe trots ik op hem was dat hij het zo lang vol hield met deze rot ziekte.
Ik heb hem niet meer kunnen zeggen hoe ik bewonderde hoe hij ermee omging. Alle kleine strohalmpjes vastpakken, alle mogelijke middelen proberen om maar te zorgen dat die kanker weg zou gaan.
Zo positief en vol humor tot het allerlaatste moment, vastklampen aan het leven en niet los willen laten.
Maar ook heel veel pijn, heel veel pijn wat hij niet liet zien om ons er maar niet mee te belasten.
Mijn held, mijn vader, mijn rots in de branding, mijn beschermer, en degene bij wie ik altijd terecht kon. Voor een goed gesprek, voor advies, voor een knuffel.
Ik ben geen gelovig mens, zo heb je me niet opgevoed. En dat vind ik ook helemaal niet erg. Maar ik hoop dat er een plek is waar je nu bent, met oude vrienden, collega's, familie. Met wie je nu de Bourgondiër kunt zijn die je bij ons ook altijd was. Levensgenieter, lekker eten, whisky drinken en gezellig samenzijn.
Lieve papa, ik hoop dat je trots op me bent, zoals ik trots op jou ben. Ik hou van je.
zaterdag 30 september 2017
vrijdag 18 augustus 2017
Goede vooruitzichten!
De vorige keer vertelde ik over twee woningen waarop ik had gereageerd waarvoor ik een goede kans maakte.
Er is goed nieuws! De woning die uiteindelijk mijn voorkeur had, die met het bad, heb ik aangeboden gekregen!
Vanmiddag gaan we bezichtigen en als alles goed gaat dan is de sleuteloverdracht aankomende donderdag om 9.00.
Hopelijk hoeft er niet zo heel veel te gebeuren aangezien de week erop zowel mijn ex als ik op vakantie gaan. Lekkere timing, ik weet het!
Maar als we op vrijdag al de grote zware dingen kunnen verhuizen dan kan ik de dozen en kleine spullen zelf verhuizen voordat ik vertrek!
Spannend! Foto's en beschrijving volgen nog!
Er is goed nieuws! De woning die uiteindelijk mijn voorkeur had, die met het bad, heb ik aangeboden gekregen!
Vanmiddag gaan we bezichtigen en als alles goed gaat dan is de sleuteloverdracht aankomende donderdag om 9.00.
Hopelijk hoeft er niet zo heel veel te gebeuren aangezien de week erop zowel mijn ex als ik op vakantie gaan. Lekkere timing, ik weet het!
Maar als we op vrijdag al de grote zware dingen kunnen verhuizen dan kan ik de dozen en kleine spullen zelf verhuizen voordat ik vertrek!
Spannend! Foto's en beschrijving volgen nog!
zaterdag 12 augustus 2017
Spannende dagen!
Ik heb me voorgenomen om meer te bloggen. Dat heb ik eerder ook wel eens gezegd, maar hoop mezelf er nu aan te kunnen houden.
Ondertussen ben ik begonnen met antidepressiva en zijn er ook wat positieve ontwikkelingen.
Of het nu door de antidepressiva komt, of doordat er wat licht aan het einde van de tunnel gloort weet ik niet, maar ik voel me iets beter. En dat is uiteindelijk de bedoeling.
De spanning deze dagen komt doordat ik eindelijk mocht reageren op woningen.
Tegenwoordig hebben ze zoveel regeltjes wanneer je bij een sociale woningcorporatie wilt huren. Op basis van je inkomen wordt er gekeken naar welke huurprijs je minimaal en maximaal mag reageren, en daar wordt niet van afgeweken. Nergens wordt er rekening mee gehouden. Het gaat alleen om het inkomen.
Wat eigenlijk heel krom is, want als je een woning wilt kopen wordt wel overal rekening mee gehouden.
In mijn situatie komt het erop neer dat ik niet kan kopen doordat ik een forse studieschuld heb, er was zelfs een hypotheekverstrekker die in zijn berekening op hun website doodleuk de min in ging (ik kon -120.000 euro lenen, heel hoopvol!).
Maar op basis van mijn inkomen is de minimale huur waarvoor ik in aanmerking kom €592,56. De huurprijzen daaronder kom je alleen voor in aanmerking als je maximaal €22.000 en een beetje verdiend per jaar. Ook de huurtoeslag kom je alleen voor in aanmerking als je maximaal €22.000 verdiend en zorgtoeslag maximaal €27.000. Alles daarboven mag het lekker zelf uitzoeken.
Anyway, er waren dus eindelijk woningen waar ik op mocht reageren na een paar weken van enkel woningen onder de €592,56 grens.
Nog steeds was ik wat sceptisch, want ik had al eens eerder een leuke woning gezien, maar die bleek 6 cent te goedkoop. Omdat de corporaties verplicht zijn om een bepaald percentage van hun woningen aan de €22.000 groep te verhuren, worden de huurprijzen van de woningen aangepast aan die grens van €592,56. In het geval van de corporatie waar ik nu heb gereageerd, zetten ze de woningen dus op €592,50.
Bij andere corporaties is het nog kleiner, want daar zetten ze die woningen gewoon op €592,55.
Maar nu, afgelopen dinsdag, dus een woning waar ik op mocht reageren.
We zijn er 's avonds even langsgereden om de buurt te verkennen en een eerste indruk van de woning te krijgen. Het zag er allemaal wel goed uit.
De woning is een hoekwoning uit de jaren '70, heeft een kleine nette voortuin en zelfs een oprit. Dat is natuurlijk erg gunstig in een woonwijk!
Aangezien ik al sinds 2012 bij deze corporatie sta ingeschreven maak ik een goede kans op deze woning, of er moet toevallig iemand met een langere inschrijfduur reageren.
Op donderdag verscheen er nog een woning op de site waarop ik mocht reageren.
Ook een hoekwoning uit de jaren '70 in een wijk waar mijn grootouders en oom ook jaren hebben gewoond. Toen ik er even langsreed ging er wel een klein lampje branden van vroeger.
Deze woning heeft geen oprit, maar wel een hele grote heg in de tuin. En deze woning heeft een bad.
Twee woningen waarop ik heb gereageerd en waar ik naar alle waarschijnlijkheid wel een goede kans op maak. Dan blijft de vraag, wat nu als je moet kiezen?
De ene woning is beschikbaar op 14 september, daar moeten nog wat werkzaamheden aan verricht worden door de woningcorporatie voordat ik de sleutels krijg. Er wordt isolatie aangebracht en mechanische ventilatie. Deze woning heeft een oprit en geen overdreven volle tuin die veel aandacht vraagt.
De andere woning is 24 augustus beschikbaar, hoeven geen extra werkzaamheden door de woningcorporatie in uitgevoerd te worden. Heeft een bad en een tuin met een mega heg.
Qua formaat zijn ze verder nagenoeg hetzelfde, allebei drie slaapkamers en een zolder. Qua indeling zijn ze ook nagenoeg hezelfde.
De prijs scheelt maar een eurootje of 5 per maand.
Het komt eigenlijk dus neer op de keuze : Bad of oprit, wilde heg of nette tuin...
Eerst maar eens afwachten of ik bij een of beiden op nummer 1 sta en de woningen aangeboden krijg. Dinsdag en woensdag weet ik meer!
Ondertussen ben ik begonnen met antidepressiva en zijn er ook wat positieve ontwikkelingen.
Of het nu door de antidepressiva komt, of doordat er wat licht aan het einde van de tunnel gloort weet ik niet, maar ik voel me iets beter. En dat is uiteindelijk de bedoeling.
De spanning deze dagen komt doordat ik eindelijk mocht reageren op woningen.
Tegenwoordig hebben ze zoveel regeltjes wanneer je bij een sociale woningcorporatie wilt huren. Op basis van je inkomen wordt er gekeken naar welke huurprijs je minimaal en maximaal mag reageren, en daar wordt niet van afgeweken. Nergens wordt er rekening mee gehouden. Het gaat alleen om het inkomen.
Wat eigenlijk heel krom is, want als je een woning wilt kopen wordt wel overal rekening mee gehouden.
In mijn situatie komt het erop neer dat ik niet kan kopen doordat ik een forse studieschuld heb, er was zelfs een hypotheekverstrekker die in zijn berekening op hun website doodleuk de min in ging (ik kon -120.000 euro lenen, heel hoopvol!).
Maar op basis van mijn inkomen is de minimale huur waarvoor ik in aanmerking kom €592,56. De huurprijzen daaronder kom je alleen voor in aanmerking als je maximaal €22.000 en een beetje verdiend per jaar. Ook de huurtoeslag kom je alleen voor in aanmerking als je maximaal €22.000 verdiend en zorgtoeslag maximaal €27.000. Alles daarboven mag het lekker zelf uitzoeken.
Anyway, er waren dus eindelijk woningen waar ik op mocht reageren na een paar weken van enkel woningen onder de €592,56 grens.
Nog steeds was ik wat sceptisch, want ik had al eens eerder een leuke woning gezien, maar die bleek 6 cent te goedkoop. Omdat de corporaties verplicht zijn om een bepaald percentage van hun woningen aan de €22.000 groep te verhuren, worden de huurprijzen van de woningen aangepast aan die grens van €592,56. In het geval van de corporatie waar ik nu heb gereageerd, zetten ze de woningen dus op €592,50.
Bij andere corporaties is het nog kleiner, want daar zetten ze die woningen gewoon op €592,55.
Maar nu, afgelopen dinsdag, dus een woning waar ik op mocht reageren.
We zijn er 's avonds even langsgereden om de buurt te verkennen en een eerste indruk van de woning te krijgen. Het zag er allemaal wel goed uit.
De woning is een hoekwoning uit de jaren '70, heeft een kleine nette voortuin en zelfs een oprit. Dat is natuurlijk erg gunstig in een woonwijk!
Aangezien ik al sinds 2012 bij deze corporatie sta ingeschreven maak ik een goede kans op deze woning, of er moet toevallig iemand met een langere inschrijfduur reageren.
Op donderdag verscheen er nog een woning op de site waarop ik mocht reageren.
Ook een hoekwoning uit de jaren '70 in een wijk waar mijn grootouders en oom ook jaren hebben gewoond. Toen ik er even langsreed ging er wel een klein lampje branden van vroeger.
Deze woning heeft geen oprit, maar wel een hele grote heg in de tuin. En deze woning heeft een bad.
Twee woningen waarop ik heb gereageerd en waar ik naar alle waarschijnlijkheid wel een goede kans op maak. Dan blijft de vraag, wat nu als je moet kiezen?
De ene woning is beschikbaar op 14 september, daar moeten nog wat werkzaamheden aan verricht worden door de woningcorporatie voordat ik de sleutels krijg. Er wordt isolatie aangebracht en mechanische ventilatie. Deze woning heeft een oprit en geen overdreven volle tuin die veel aandacht vraagt.
De andere woning is 24 augustus beschikbaar, hoeven geen extra werkzaamheden door de woningcorporatie in uitgevoerd te worden. Heeft een bad en een tuin met een mega heg.
Qua formaat zijn ze verder nagenoeg hetzelfde, allebei drie slaapkamers en een zolder. Qua indeling zijn ze ook nagenoeg hezelfde.
De prijs scheelt maar een eurootje of 5 per maand.
Het komt eigenlijk dus neer op de keuze : Bad of oprit, wilde heg of nette tuin...
Eerst maar eens afwachten of ik bij een of beiden op nummer 1 sta en de woningen aangeboden krijg. Dinsdag en woensdag weet ik meer!
zaterdag 29 juli 2017
Even bijpraten..
Hoe ga ik beginnen? Het is meer dan 3 jaar geleden dat ik een blog heb gepost..
Nu gaan we langzaam richting 2018 en er is zoveel gebeurd en het is hoog tijd dat ik de dingen weer van mij af schrijf.
Het meeste wat er te vertellen valt begint in de zomer van 2015, toen ik met een vriendin naar Graspop Metal Meeting in Belgie ging. Via een gezamelijke vriendengroep een ontzettend leuke gozer leren kennen.
Na wat terughoudendheid van mijn kant en ontzettend lieve versieracties van hem uiteindelijk een relatie gekregen, zo'n maand later.
De mooiste versiertruc was toen mijn telefoon op het festival steeds leeg liep. Hij had een campingplek met stroom en bood aan om mijn telefoon op te laden voor mij. Omdat ik niet wilde dat ik gebeld zou worden en hij daardoor gestoord zou worden zette ik mijn telefoon uit. Waarop ik van hem de opmerking kreeg "Mag ik je nummer niet?".
Vanwege een inside joke die ik met mijn vriendin had kwam de opmerking dat zij mijn nummer wel aan hem wilde verkopen voor een fles wodka, waarna zij aanvulde dat chocolade ook goed was.
De volgende dag rond een uurtje of 13.00 kwamen we hem weer tegen op het festivalterrein. Hij gaf met een grote grijns mijn telefoon terug en trok vervolgens een doos bonbons tevoorschijn.
Achteraf bleek dat hij niet alleen met de bus naar de dichtstbijzijnde stad (niet het naastgelegen dorp, nee de dichtstbijzijnde stad!) was gegaan om bonbons te kopen bij Leonidas. Dus ook niet eens gewoon de eerste de beste goedkope supermarkt reep. Nog wat later hoorde ik zelfs dat hij de wekker ervoor had gezet!
Natuurlijk was die actie mijn telefoonnummer waard.
Na het festival hebben we een paar keer afgesproken en na ongeveer een maand had ik er genoeg vertrouwen in om het een relatie te noemen en het "facebook-official" te maken.
Rond die tijd zat ik al niet heel lekker in mijn vel vanwege mijn werk. Veel stress, dubbele functie en niet het gevoel gewaardeerd te worden om wat je doet.
Op een gegeven moment kwam de mededeling dat ik 5 dagen in de week naar Rotterdam zou moeten voor een project. Aangezien ik al niet lekker in mijn vel zat aangegeven dat ik liever één dag in de week vrij zou zijn.
Met moeite ging mijn manager daarmee akkoord en zo gebeurde het dat ik één dag in de week op kantoor was om alle dingen daar te regelen, vervolgens drie dagen naar Rotterdam moest voor het project en op vrijdag vrij was.
Omdat ik het niet zag zitten om drie dagen in de week heen en weer te rijden tussen Zwolle en Rotterdam met moeite een hotel kunnen regelen met het werk.
Op donderdagavond reed ik dan terug naar Deventer, omdat mijn vriend zo lief was om de zorgen voor mijn hondje Gimly op zich te nemen voor de tijd dat ik in Rotterdam zat.
Met de vrijdag vrij was het natuurlijk ook vreselijk makkelijk om in Deventer te blijven en dan ook het weekend daar door te brengen.
Op maandag ging ik dan weer terug naar Zwolle om daar ook te slapen, aangezien de aansluiting met de A28 veel soepeler was. Maandag's kwam dan mijn vriend naar Zwolle om daar samen te eten.
Dit ging zo door tot het einde van het jaar.
Samen zouden we naar Finland op vakantie. Finland, mijn thuis, de plek waar ik mij altijd zo gelukkig voel.
Op de eerste dag van mijn vakantie kreeg ik al appjes van het werk omdat zogenaamd niks was afgerond. Ik was de dag ervoor dik een uur langer doorgewerkt dan de rest om alles netjes af te ronden en had ook netjes iedereen ingelicht over de zaken die ze moesten weten.
Op de maandag erop was ineens iedereen alles vergeten en kreeg ik een shitstorm aan gezeur over mij heen. Ook de tweede dag ontving ik nog allerhande appjes met verwijten en kritiek.
Geen lekker begin van de vakantie dus.
Mede daardoor en alle stress die ik al had heb ik niet van mijn vakantie kunnen genieten. We hebben best veel dingen van mijn / onze bucketlist af kunnen strepen, waaronder het noorderlicht zien.
Maar ik was er maar half bij en heb er niet van kunnen genieten. Als ik er nu aan terugdenk is het maar een vage herinnering.
Net geland op Schiphol belde ik mijn vader, die had 's morgens al gevraagd wanneer we terug zouden zijn zodat hij even kon bellen. Omdat ik vermoedde dat er iets aan de hand was besloot ik al te bellen op het moment dat we de Aankomsthal uit liepen en naar de parkeerplaats terug onderweg gingen.
Toen kwam het vreselijke nieuws dat er een tumor was gevonden in zijn lever.
Gelukkig hadden we de dag erna gepland om naar hen toe te gaan dus we konden even bijpraten.
Toen op maandag mijn auto niet wilde starten, ik had gemeld dat ik iets later op het werk zou zijn daardoor en een dusdanig belachelijke respons van mijn manager had gehad stortte ik in.
Ik stond te huilen op de parkeerplaats toen mijn vriend mij naar binnen stuurde om even te kalmeren.
Dat was het moment dat ik het genoeg vond. Ik heb de huisarts gebeld en mij ziek gemeld op het werk.
Dit leidde uiteindelijk tot een ziekmelding van 6 maanden waarna ik ontslag met wederzijds goedvinden kreeg.
Ik kon hierdoor kalmeren, tot rust komen en op zoek naar een betere werkomgeving.
In die tijd was ik alleen maar in Deventer, kwam hooguit één keer per week in Zwolle. Eerst om de vissen te voeren en uiteindelijk heb ik die maar meegenomen en kwam ik alleen nog voor de post in Zwolle.
Het besluit om te gaan samenwonen was daarna ook vlot gemaakt. Het ging goed tussen mijn vriend en mij en ik was alleen maar in Deventer. De huur opzeggen in Zwolle was dan ook financieel een logische keuze.
Ondertussen hadden we al het nieuws gehad dat de tumor van mijn vader niet operabel was omdat er uitzaaiingen in de buikwand waren gevonden en hij over zou gaan op chemotherapie. De prognose die de artsen hem gaven was 7 maanden tot een jaar.
Al vrij snel had ik een nieuwe baan waar ik me ook best op mijn gemak voelde. We gingen weer naar Graspop en namen een korte vakantie naar Zuid-Frankrijk.
Ondertussen was ik nog steeds niet helemaal bijgekomen van mijn burnout. Want dat is het uiteindelijk geworden.
In de loop van de periode dat ik thuis zat ging het al niet heel soepel tussen mij en mijn vriend. Niet dat we ruzie hadden, maar op relatie gebied waren een aantal dingen die niet lekker liepen. Door mijn burnout was ik heel erg veel moe en liet mijn lichaam nog meer dingen te wensen over.
Door mijn negatieve buien kon de sfeer in huis niet altijd even prettig zijn.
Einde van de zomer van 2016 gingen we de benedenverdieping verbouwen en begon ik met motorrijlessen.
Ik hoopte dat ik op tijd mijn rijbewijs zou hebben zodat ik, mits mijn vader zich goed zou voelen, het jaar erop met mijn vriend mijn vader zou kunnen verrassen met de Elfstedentocht op 2e Pinksterdag. Dat hadden ze afgesproken met elkaar, dat als mijn vader zich nog goed zou voelen mijn vriend hij samen de tocht zouden doen op de motor.
De verbouwing kwamen we aardig door, maar met mijn motorrijlessen ging het niet zo goed. ik was absoluut niet zeker op de motor, had moeite om passende kleding te vinden op de rijschool voorafgaand aan de les waardoor het vaak een gehaast was.
Op een gegeven moment heb ik besloten om een winterstop in te lassen en weer te beginnen als ik mijn eigen kleding had.
Tussen mij en mijn vriend ging het steeds minder goed. We leefden meer als broer en zus naast elkaar en hadden nauwelijks nog fysiek contact.
Ook een aantal minivakanties die we hadden gepland hielpen niet en zorgden enkel voor wederzijdse frustratie.
In het dagelijks leven gingen we prima met elkaar om en we hadden ook eigenlijk geen ruzie, maar op fysiek vlak kon je het geen relatie meer noemen.
Vanaf Januari 2017 begon mijn vader erg af te vallen en begon je echt te zien dat hij ziek was. Tot die tijd kon je het niet aan hem zien.
Het is dan ook nog erg makkelijk om als een struisvogel je kop in het zand te steken. Maar vanaf het moment dat het te zien is, komt de realiteit hard binnen.
Een aantal keren kwamen we bij hem op bezoek en dan schrokken we heel erg door de grote verandering die er dan had plaatsgevonden.
In maart hebben mijn vriend en ik al uitgesproken dat het echt niet goed ging tussen ons en dat we het nog een keer gingen proberen.
Ik heb toen een week lang gehuild omdat ik door mijn schuld mijn relatie naar de knoppen zag gaan.
Daarop heb ik besloten om (weer) professionele hulp te zoeken.
Na een paar gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts heb ik me aangemeld bij een particuliere GGZ organisatie die hopelijk zou kunnen helpen.
Nu zijn we bijna in augustus, heb het eerste intake gesprek bij de psychiater (de psycholoog was ziek) gehad.
Daar kwam uit dat ik chronisch depressief ben al dan niet met een PTSS erbij, en zijn er antidepressiva voorgeschreven.
Diezelfde avond barstte de bom thuis en hebben mijn vriend en ik besloten dat het zo echt niet langer kon en de knoop doorgehakt.
Tegelijkertijd gaat het steeds slechter met mijn vader en mag ik blij zijn met alle tijd die ik nog met hem kan doorbrengen.
Ik ben al dik een week bijna alleen maar aan het huilen. Voel me schuldig dat mijn vriend zich zo slecht voelt door alle negativiteit die ik mee heb gebracht. Hij heeft anderhalf jaar lang geprobeerd om mij uit het dal te trekken en dat heeft hem zoveel gekost dat hij nu simpelweg op is. Leeg, niet meer de blije bijna euforische enthousiaste jongen die zijn wekker zette om bonbons te halen om mijn nummer te krijgen.
Ik kan het alleen maar met hem eens zijn dat deze situatie niet gezond is, voor ons beiden niet. Doordat hij zo leeg en op is, begon hij mij steeds meer te ontwijken en af te wijzen. Daardoor ging mijn al extreem lage zelfvertrouwen nog verder naar beneden en werd ik alleen maar negatiever.
Doordat alles nu in een keer komt voel ik mij al dik een week extreem somber. Soms heb ik het gevoel dat ik de wereld niet meer aan kan en wil ik het liefste gewoon verdwijnen. Als een klein natuurkundig element dat gewoon ineens niet meer bestaat.
Ik mag volgende week afrijden voor mijn deel 1 van het motorrijbewijs en ik hoop vreselijk dat ik het red. Mijn diepste wens nu nog is dat mijn vader nog kan meemaken dat ik legaal op de motor rijdt.
Daarnaast ben ik dus op zoek naar een nieuwe woning en hoewel mijn, wel nu ex dus, ontzettend behulpzaam en lief is en mij overal in steunt, kan deze situatie gewoon niet al te lang doorgaan.
Voor mij en ook voor hem is het beter als we allebei onze eigen wegen in kunnen slaan.
Na mijn examen aankomende week begin ik met de antidepressiva en ik hoop ook dat ik mij daarmee snel beter zal voelen. Zoals ik mij nu voel, en zoals ik mij de afgelopen jaren heel vaak heb gevoeld, dat houd ik niet lang meer vol.
Ik wil eindelijk eens van mijn gebrek aan zelfvertrouwen, mijn wantrouwen naar de mensheid af en mijn gevoel van eigenwaarde op een normaal niveau krijgen.
Ik wil gewoon eindelijk eens gelukkig zijn.
Hoewel ik ooit dacht eindelijk de ware te hebben gevonden en mij echt oud zag worden met mijn vriend van de afgelopen twee jaar, heb ik dat nu te grabbel gegooid door mijn negativiteit en depressie.
Ik hoop dat hij snel weer zichzelf is en van het leven kan genieten en ik hoop dat ik ook ooit van het leven kan genieten.
Ik weet dat er nog een hele moeilijke periode aan zit te komen en ik hoop echt dat ik mij goed genoeg kan houden om die periode met opgeheven hoofd te doorstaan.
Ik moet wel, voor mijn vader en de korte tijd die ons samen nog rest.
En daarna... daarna weet ik het niet.
Ik verwacht dat ik veel alleen zal zijn, veel vrienden heb ik niet en die paar die ik heb zijn ver weg. Ik ga een intensief behandelingstraject in met de psycholoog en de psychiater en ik hoop echt dat dat nu eindelijk overal verandering in zal brengen.
Er is nog wel een ding wat ik van mijn hart moet. En dat is dat ik zo ontzettend dankbaar ben voor de liefde en geborgenheid die ik van mijn ex en zijn familie heb gekregen. Zo'n lieve schoonfamilie heb ik nog nooit gehad en dat geeft mij een heel klein beetje hoop.
Ondanks dat ik nu de toekomst nog erg zwart zie, hoop ik dat ik dankzij hen toch een beetje vertrouwen in de wereld kan houden en dat ik ooit weer zo'n lieve familie als zij mag tegenkomen en daar deel van mag uitmaken.
Nu gaan we langzaam richting 2018 en er is zoveel gebeurd en het is hoog tijd dat ik de dingen weer van mij af schrijf.
Het meeste wat er te vertellen valt begint in de zomer van 2015, toen ik met een vriendin naar Graspop Metal Meeting in Belgie ging. Via een gezamelijke vriendengroep een ontzettend leuke gozer leren kennen.
Na wat terughoudendheid van mijn kant en ontzettend lieve versieracties van hem uiteindelijk een relatie gekregen, zo'n maand later.
De mooiste versiertruc was toen mijn telefoon op het festival steeds leeg liep. Hij had een campingplek met stroom en bood aan om mijn telefoon op te laden voor mij. Omdat ik niet wilde dat ik gebeld zou worden en hij daardoor gestoord zou worden zette ik mijn telefoon uit. Waarop ik van hem de opmerking kreeg "Mag ik je nummer niet?".
Vanwege een inside joke die ik met mijn vriendin had kwam de opmerking dat zij mijn nummer wel aan hem wilde verkopen voor een fles wodka, waarna zij aanvulde dat chocolade ook goed was.
De volgende dag rond een uurtje of 13.00 kwamen we hem weer tegen op het festivalterrein. Hij gaf met een grote grijns mijn telefoon terug en trok vervolgens een doos bonbons tevoorschijn.
Achteraf bleek dat hij niet alleen met de bus naar de dichtstbijzijnde stad (niet het naastgelegen dorp, nee de dichtstbijzijnde stad!) was gegaan om bonbons te kopen bij Leonidas. Dus ook niet eens gewoon de eerste de beste goedkope supermarkt reep. Nog wat later hoorde ik zelfs dat hij de wekker ervoor had gezet!
Natuurlijk was die actie mijn telefoonnummer waard.
Na het festival hebben we een paar keer afgesproken en na ongeveer een maand had ik er genoeg vertrouwen in om het een relatie te noemen en het "facebook-official" te maken.
Rond die tijd zat ik al niet heel lekker in mijn vel vanwege mijn werk. Veel stress, dubbele functie en niet het gevoel gewaardeerd te worden om wat je doet.
Op een gegeven moment kwam de mededeling dat ik 5 dagen in de week naar Rotterdam zou moeten voor een project. Aangezien ik al niet lekker in mijn vel zat aangegeven dat ik liever één dag in de week vrij zou zijn.
Met moeite ging mijn manager daarmee akkoord en zo gebeurde het dat ik één dag in de week op kantoor was om alle dingen daar te regelen, vervolgens drie dagen naar Rotterdam moest voor het project en op vrijdag vrij was.
Omdat ik het niet zag zitten om drie dagen in de week heen en weer te rijden tussen Zwolle en Rotterdam met moeite een hotel kunnen regelen met het werk.
Op donderdagavond reed ik dan terug naar Deventer, omdat mijn vriend zo lief was om de zorgen voor mijn hondje Gimly op zich te nemen voor de tijd dat ik in Rotterdam zat.
Met de vrijdag vrij was het natuurlijk ook vreselijk makkelijk om in Deventer te blijven en dan ook het weekend daar door te brengen.
Op maandag ging ik dan weer terug naar Zwolle om daar ook te slapen, aangezien de aansluiting met de A28 veel soepeler was. Maandag's kwam dan mijn vriend naar Zwolle om daar samen te eten.
Dit ging zo door tot het einde van het jaar.
Samen zouden we naar Finland op vakantie. Finland, mijn thuis, de plek waar ik mij altijd zo gelukkig voel.
Op de eerste dag van mijn vakantie kreeg ik al appjes van het werk omdat zogenaamd niks was afgerond. Ik was de dag ervoor dik een uur langer doorgewerkt dan de rest om alles netjes af te ronden en had ook netjes iedereen ingelicht over de zaken die ze moesten weten.
Op de maandag erop was ineens iedereen alles vergeten en kreeg ik een shitstorm aan gezeur over mij heen. Ook de tweede dag ontving ik nog allerhande appjes met verwijten en kritiek.
Geen lekker begin van de vakantie dus.
Mede daardoor en alle stress die ik al had heb ik niet van mijn vakantie kunnen genieten. We hebben best veel dingen van mijn / onze bucketlist af kunnen strepen, waaronder het noorderlicht zien.
Maar ik was er maar half bij en heb er niet van kunnen genieten. Als ik er nu aan terugdenk is het maar een vage herinnering.
Net geland op Schiphol belde ik mijn vader, die had 's morgens al gevraagd wanneer we terug zouden zijn zodat hij even kon bellen. Omdat ik vermoedde dat er iets aan de hand was besloot ik al te bellen op het moment dat we de Aankomsthal uit liepen en naar de parkeerplaats terug onderweg gingen.
Toen kwam het vreselijke nieuws dat er een tumor was gevonden in zijn lever.
Gelukkig hadden we de dag erna gepland om naar hen toe te gaan dus we konden even bijpraten.
Toen op maandag mijn auto niet wilde starten, ik had gemeld dat ik iets later op het werk zou zijn daardoor en een dusdanig belachelijke respons van mijn manager had gehad stortte ik in.
Ik stond te huilen op de parkeerplaats toen mijn vriend mij naar binnen stuurde om even te kalmeren.
Dat was het moment dat ik het genoeg vond. Ik heb de huisarts gebeld en mij ziek gemeld op het werk.
Dit leidde uiteindelijk tot een ziekmelding van 6 maanden waarna ik ontslag met wederzijds goedvinden kreeg.
Ik kon hierdoor kalmeren, tot rust komen en op zoek naar een betere werkomgeving.
In die tijd was ik alleen maar in Deventer, kwam hooguit één keer per week in Zwolle. Eerst om de vissen te voeren en uiteindelijk heb ik die maar meegenomen en kwam ik alleen nog voor de post in Zwolle.
Het besluit om te gaan samenwonen was daarna ook vlot gemaakt. Het ging goed tussen mijn vriend en mij en ik was alleen maar in Deventer. De huur opzeggen in Zwolle was dan ook financieel een logische keuze.
Ondertussen hadden we al het nieuws gehad dat de tumor van mijn vader niet operabel was omdat er uitzaaiingen in de buikwand waren gevonden en hij over zou gaan op chemotherapie. De prognose die de artsen hem gaven was 7 maanden tot een jaar.
Al vrij snel had ik een nieuwe baan waar ik me ook best op mijn gemak voelde. We gingen weer naar Graspop en namen een korte vakantie naar Zuid-Frankrijk.
Ondertussen was ik nog steeds niet helemaal bijgekomen van mijn burnout. Want dat is het uiteindelijk geworden.
In de loop van de periode dat ik thuis zat ging het al niet heel soepel tussen mij en mijn vriend. Niet dat we ruzie hadden, maar op relatie gebied waren een aantal dingen die niet lekker liepen. Door mijn burnout was ik heel erg veel moe en liet mijn lichaam nog meer dingen te wensen over.
Door mijn negatieve buien kon de sfeer in huis niet altijd even prettig zijn.
Einde van de zomer van 2016 gingen we de benedenverdieping verbouwen en begon ik met motorrijlessen.
Ik hoopte dat ik op tijd mijn rijbewijs zou hebben zodat ik, mits mijn vader zich goed zou voelen, het jaar erop met mijn vriend mijn vader zou kunnen verrassen met de Elfstedentocht op 2e Pinksterdag. Dat hadden ze afgesproken met elkaar, dat als mijn vader zich nog goed zou voelen mijn vriend hij samen de tocht zouden doen op de motor.
De verbouwing kwamen we aardig door, maar met mijn motorrijlessen ging het niet zo goed. ik was absoluut niet zeker op de motor, had moeite om passende kleding te vinden op de rijschool voorafgaand aan de les waardoor het vaak een gehaast was.
Op een gegeven moment heb ik besloten om een winterstop in te lassen en weer te beginnen als ik mijn eigen kleding had.
Tussen mij en mijn vriend ging het steeds minder goed. We leefden meer als broer en zus naast elkaar en hadden nauwelijks nog fysiek contact.
Ook een aantal minivakanties die we hadden gepland hielpen niet en zorgden enkel voor wederzijdse frustratie.
In het dagelijks leven gingen we prima met elkaar om en we hadden ook eigenlijk geen ruzie, maar op fysiek vlak kon je het geen relatie meer noemen.
Vanaf Januari 2017 begon mijn vader erg af te vallen en begon je echt te zien dat hij ziek was. Tot die tijd kon je het niet aan hem zien.
Het is dan ook nog erg makkelijk om als een struisvogel je kop in het zand te steken. Maar vanaf het moment dat het te zien is, komt de realiteit hard binnen.
Een aantal keren kwamen we bij hem op bezoek en dan schrokken we heel erg door de grote verandering die er dan had plaatsgevonden.
In maart hebben mijn vriend en ik al uitgesproken dat het echt niet goed ging tussen ons en dat we het nog een keer gingen proberen.
Ik heb toen een week lang gehuild omdat ik door mijn schuld mijn relatie naar de knoppen zag gaan.
Daarop heb ik besloten om (weer) professionele hulp te zoeken.
Na een paar gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts heb ik me aangemeld bij een particuliere GGZ organisatie die hopelijk zou kunnen helpen.
Nu zijn we bijna in augustus, heb het eerste intake gesprek bij de psychiater (de psycholoog was ziek) gehad.
Daar kwam uit dat ik chronisch depressief ben al dan niet met een PTSS erbij, en zijn er antidepressiva voorgeschreven.
Diezelfde avond barstte de bom thuis en hebben mijn vriend en ik besloten dat het zo echt niet langer kon en de knoop doorgehakt.
Tegelijkertijd gaat het steeds slechter met mijn vader en mag ik blij zijn met alle tijd die ik nog met hem kan doorbrengen.
Ik ben al dik een week bijna alleen maar aan het huilen. Voel me schuldig dat mijn vriend zich zo slecht voelt door alle negativiteit die ik mee heb gebracht. Hij heeft anderhalf jaar lang geprobeerd om mij uit het dal te trekken en dat heeft hem zoveel gekost dat hij nu simpelweg op is. Leeg, niet meer de blije bijna euforische enthousiaste jongen die zijn wekker zette om bonbons te halen om mijn nummer te krijgen.
Ik kan het alleen maar met hem eens zijn dat deze situatie niet gezond is, voor ons beiden niet. Doordat hij zo leeg en op is, begon hij mij steeds meer te ontwijken en af te wijzen. Daardoor ging mijn al extreem lage zelfvertrouwen nog verder naar beneden en werd ik alleen maar negatiever.
Doordat alles nu in een keer komt voel ik mij al dik een week extreem somber. Soms heb ik het gevoel dat ik de wereld niet meer aan kan en wil ik het liefste gewoon verdwijnen. Als een klein natuurkundig element dat gewoon ineens niet meer bestaat.
Ik mag volgende week afrijden voor mijn deel 1 van het motorrijbewijs en ik hoop vreselijk dat ik het red. Mijn diepste wens nu nog is dat mijn vader nog kan meemaken dat ik legaal op de motor rijdt.
Daarnaast ben ik dus op zoek naar een nieuwe woning en hoewel mijn, wel nu ex dus, ontzettend behulpzaam en lief is en mij overal in steunt, kan deze situatie gewoon niet al te lang doorgaan.
Voor mij en ook voor hem is het beter als we allebei onze eigen wegen in kunnen slaan.
Na mijn examen aankomende week begin ik met de antidepressiva en ik hoop ook dat ik mij daarmee snel beter zal voelen. Zoals ik mij nu voel, en zoals ik mij de afgelopen jaren heel vaak heb gevoeld, dat houd ik niet lang meer vol.
Ik wil eindelijk eens van mijn gebrek aan zelfvertrouwen, mijn wantrouwen naar de mensheid af en mijn gevoel van eigenwaarde op een normaal niveau krijgen.
Ik wil gewoon eindelijk eens gelukkig zijn.
Hoewel ik ooit dacht eindelijk de ware te hebben gevonden en mij echt oud zag worden met mijn vriend van de afgelopen twee jaar, heb ik dat nu te grabbel gegooid door mijn negativiteit en depressie.
Ik hoop dat hij snel weer zichzelf is en van het leven kan genieten en ik hoop dat ik ook ooit van het leven kan genieten.
Ik weet dat er nog een hele moeilijke periode aan zit te komen en ik hoop echt dat ik mij goed genoeg kan houden om die periode met opgeheven hoofd te doorstaan.
Ik moet wel, voor mijn vader en de korte tijd die ons samen nog rest.
En daarna... daarna weet ik het niet.
Ik verwacht dat ik veel alleen zal zijn, veel vrienden heb ik niet en die paar die ik heb zijn ver weg. Ik ga een intensief behandelingstraject in met de psycholoog en de psychiater en ik hoop echt dat dat nu eindelijk overal verandering in zal brengen.
Er is nog wel een ding wat ik van mijn hart moet. En dat is dat ik zo ontzettend dankbaar ben voor de liefde en geborgenheid die ik van mijn ex en zijn familie heb gekregen. Zo'n lieve schoonfamilie heb ik nog nooit gehad en dat geeft mij een heel klein beetje hoop.
Ondanks dat ik nu de toekomst nog erg zwart zie, hoop ik dat ik dankzij hen toch een beetje vertrouwen in de wereld kan houden en dat ik ooit weer zo'n lieve familie als zij mag tegenkomen en daar deel van mag uitmaken.
vrijdag 28 februari 2014
February recap
Okay, so a month ago I declared I wanted to bring my blog back to life.
Not quite credible if I don't post then for a month.
But hey, when you don't have inspiration, you don't have inspiration. It's as simple as that.
Now that February is coming to a close, I do have some things I want to share.
Tarja Turunen
On the 13th of February I went to see Tarja Turunen (website) perform in the Melkweg in Amsterdam.
I met with a friend to go to the concert and even though the support act was just plain horrible, we had a great time.
As usual the main act was absolutely breathtaking, awesome and made me want more! Tarja has a very intriguing voice and is able to capture the emotion in the lyrics perfectly. These live shows will always give me goosebumps and leave me shattered inside.
But when the first notes of the Gary Moore cover "Over the Hills and Far away" were set in, everybody sang along. And the energy continued when she sang the Nightwish song "Wish I had an Angel". It was just absolutely amazing.
After the show I miraculously had plenty time to catch my train home.
I could even afford to skip a train so I didn't have to hurry and run across the Amsterdam Central Station. Initially I had second to last train home, but about halfway in the route, I heard the driver announce they were not going any further than the station we were at. Passengers in the direction of Zwolle had to wait for 20 minutes until the intercity would arrive (guess what, the last train home!).
Luckily that train arrived in time and I was able to fetch my bike from the guarded garage. In the end I got home somewhere around 1.30am.
Birthday party
The next day, I had to do preparations for my birthday / post renovation housewarming party. So I had to get out of bed a bit too early for my liking. But since I'm not a home princess and my vacuuming and cleaning is pretty much always behind, I had quite some work to do.I tried to make this very nice birthday cake with filling and fondant decorations. Well that failed miserably.
I guess I never learn to experiment and practice with things before wanting to do it perfectly and show it off. It suffices to say I was quite frustrated with the cake.
Luckily I also made some cinnamon sticks and cupcakes that did turn out very nicely!
The next day the first of the guests to arrive were my dad and my stepmother. I'm glad they showed up first, because they brought some very much needed extra chairs! I wouldn't have known where to place all the other people that came by if they hadn't brought the chairs.
Since no one else was there yet and our awesome Dutch speed-skaters were doing their thing in Sochi, we watched the Olympics until some more guests arrived.
As the day progressed, at some point I found my entire living room filled with people! It was the busiest birthdayparty I'd ever had! Everybody got along with everybody and it was just so much fun.
Around dinnertime the first batch of birthday guests set for home and I had some little time to prepare for the evening.
The evening was a bit more relaxed when it came to hosting the party. I'd decided it would be a self service evening and put the booze, drinks and snacks on the table. There weren't as much people as in the afternoon, but it was fun nonetheless.
I had three friends staying over night, so Sunday morning I made some breakfast or rather brunch because it was almost noon when everybody was awake. After a little while of talking and making plans for the summer everybody headed home and I had my house to myself again.
Next up on my agenda was the Turisas (website) concert in Tivoli de Helling in Utrecht on the 24th of February.
Even though I'd left the office just before the weekend with a horrible migraine found myself forced to stay in on Friday as well, I was lucky enough to be fully recovered by Monday.
I had the Monday off and used the free time to visit my grandparents that hadn't been able to come visit my birthday party. My grandfather has his birthday the day after mine, so it was kind of a double party. I made some cupcakes for the occasion and around noon I went on my way to their home.
We had a very nice afternoon and they were nice to have their diner early so I could make it in time to the concert in Utrecht.
Turisas
In Utrecht I met up with two friends of mine and we walked to the venue.
Turisas is a band that has a special place in my heart. I've known of them since 2007 and ever since I've only missed one of their Dutch shows. At one point I even saw them 5 times in a years time, with shows spread over Europe. Well.. One was in Amsterdam in March 2011, the second was at Summerbreeze Open Air festival in Dinkelsbuhl, Germany. The third and the forth were in October in Tilburg and Leeuwarden as part of the Heidenfest tour and the final show was in Helsinki in February 2012 at the Helsinki Metal Meeting.
But anyway, I was discussing their show on February 24th 2014 in Utrecht. It was the first headlining show since March 2011 and it was about time too!
Being a headliner act gave them the opportunity to play some songs that are too long for the short festival sets. I'd been checking out the set lists from previous shows online and had only one hope: That they'd play Rex Regi Rebellis.
First thing I did when we arrived at the venue was checking out the merchandise booth. Turisas had recently posted a message on Facebook asking their female fans what they were missing in regards to the merchandise. After many comments about the sizing and fitting of the girlieshirts they announced they were taking it up with their distributors. So I was very curious whether or not there would be a girlie shirt that would actually fit me. And guess what, there was! I am now the proud owner of an awesome Turisas girlie shirt that fits me near perfectly.
The support band initially wasn't so bad. I'd looked them up on Spotify and they sounded nice. Live however, their appearance wasn't very impressing. In fact, they highly reminded me of another band. And I don't like copycats.
When the roadies were building up for Turisas we were able to get to the front of the stage.
And I was so happy when I found out they were indeed going to play Rex Regi Rebellis, which I hadn't ever heard being performed live.
Everybody sang along with the whole set list and it was definitely the best concert I've been to in a long time.
I had almost forgotten what an excellent band this is!
When I got back to Zwolle I had to walk home, because the last bus leaves around midnight and the last train arrives around 1am. The taxi driver didn't want to bring me home for €1,70 and my bike was still at the office because I'd been to sick to cycle home and one of my colleagues had brought me home.
I got home around 1.45am, completely broken and tired as hell. But with the biggest smile on my face. Still reeling with the catchy folk metal tunes.
So that's it for now!
In March I have another concert I'm attending, this time with my father and I might be going to the Jolla NL meet up at the end of the month!
Until we meet again!
zaterdag 25 januari 2014
Time to bring this blog back to life!
Okay well, it's been more than a year since I've last posted on this blog. Which is weird since I usually have enough to write about.
But the last couple of months, well years really, I've been having major writers block and could pretty much only find the energy to complain about things.
I've been feeling better lately and so I've decided to try and bring some new life to my blog. It might be stories, it might be just my daily brainfarts or some adventures I've had.
But the last couple of months, well years really, I've been having major writers block and could pretty much only find the energy to complain about things.
I've been feeling better lately and so I've decided to try and bring some new life to my blog. It might be stories, it might be just my daily brainfarts or some adventures I've had.
zaterdag 8 december 2012
Geluidsoverlast
Vanmorgen was het weer zover. Ik denk al de zesde week achter elkaar dat ik in het weekend word gewekt doordat de buurman, die twee verdiepingen onder mij woont, zijn geluidsinstallatie op standje "ruzie met de buren" heeft staan.
De hardcore schalt door de flat heen, alsof de boxen naast mijn bed staan.
Hoewel het tijdstip nu iets normaler was, niet om 8u 's morgens, is het niet goed voor je nachtrust.
Het is niet te beschrijven wat het met je doet als je elk weekend op zo'n manier wordt gewekt.
Hoewel je genoeg slaap hebt gehad, is alle rust en ontspanning in een klap weg.
Je voelt je alsof je de hele nacht hebt doorgehaald, en daarbij nog de schrik van je leven hebt gehad.
Het maakt je wanhopig en paniekerig.
En niet alleen als je wakker wordt. Ook het idee van weekend geeft geen rust meer. Je gaat al naar bed met het idee, "Als ze morgenochtend maar niet weer die muziek zo hard aan hebben staan!".
Elke week naar beneden lopen en vragen of het zachter mag, gaat ook vervelen. En daarbij ben je dan toch al wakker, dus heeft het geen nut.
Zelf muziek er hard tegenover zetten, heeft ook geen nut. Dat doet de buurman die ernaast woont al elke keer. En die heeft ook een behoorlijke geluidsinstallatie dus op dat moment komt er van twee kanten herrie door de flat geschald.
Het is elk weekend maar hopen dat de buren er niet zijn en die schaarse dagen dat ik wel kan uitslapen ben ik er ook erg blij mee.
Volgend jaar gaat er gerenoveerd worden, en hopelijk is de geluidsoverlast dan minder tot niet bestaand.
**Pff zelfs door mijn eigen muziekdvd, die overigens op een normaal niveau aanstaat, hoor ik de hardcore van de buren.. Ongelooflijk..**
De hardcore schalt door de flat heen, alsof de boxen naast mijn bed staan.
Hoewel het tijdstip nu iets normaler was, niet om 8u 's morgens, is het niet goed voor je nachtrust.
Het is niet te beschrijven wat het met je doet als je elk weekend op zo'n manier wordt gewekt.
Hoewel je genoeg slaap hebt gehad, is alle rust en ontspanning in een klap weg.
Je voelt je alsof je de hele nacht hebt doorgehaald, en daarbij nog de schrik van je leven hebt gehad.
Het maakt je wanhopig en paniekerig.
En niet alleen als je wakker wordt. Ook het idee van weekend geeft geen rust meer. Je gaat al naar bed met het idee, "Als ze morgenochtend maar niet weer die muziek zo hard aan hebben staan!".
Elke week naar beneden lopen en vragen of het zachter mag, gaat ook vervelen. En daarbij ben je dan toch al wakker, dus heeft het geen nut.
Zelf muziek er hard tegenover zetten, heeft ook geen nut. Dat doet de buurman die ernaast woont al elke keer. En die heeft ook een behoorlijke geluidsinstallatie dus op dat moment komt er van twee kanten herrie door de flat geschald.
Het is elk weekend maar hopen dat de buren er niet zijn en die schaarse dagen dat ik wel kan uitslapen ben ik er ook erg blij mee.
Volgend jaar gaat er gerenoveerd worden, en hopelijk is de geluidsoverlast dan minder tot niet bestaand.
**Pff zelfs door mijn eigen muziekdvd, die overigens op een normaal niveau aanstaat, hoor ik de hardcore van de buren.. Ongelooflijk..**
Abonneren op:
Posts (Atom)